Is de textielindustrie veranderd in een soort Booking.com, waarbij merken de pandemie misbruiken om hun bestellingen kosteloos in te trekken? Dat vraag ik mij af in mijn eerste e-book, “Shopdown”. In 66 pagina’s beschrijf ik de impact van de coronacrisis op de textielindustrie en vooral: de arbeiders die onze kledij in elkaar stikken.
Zonder kleerscheuren de coronacrisis doorkomen: voor miljoenen kledingarbeiders is dat onmogelijk.
Kledingmerken proberen een faillissement te vermijden door bestellingen te annuleren – inclusief orders die al in elkaar gestikt zijn. Het gevolg is dat 50 miljoen arbeiders zonder wedde komen te zitten voor werk dat ze al geleverd hebben. Spaargeld hebben ze niet, daarvoor zijn de lonen te laag. Ze moeten zien te overleven in een uitzichtloze situatie en gaan zo snel mogelijk opnieuw aan de slag, ook al is de kans op besmetting op de fabrieksvloer immens.
Ik werd hier zo pessimistisch van, zo droevig, dat ik als een gek interviews afgenomen heb om te weten komen of deze crisis ook positieve gevolgen zou kunnen hebben. Uiteindelijk heb ik mijn halve adresboek gevraagd wat hun best case scenario was om deze crisis door te komen. Hun optimisme heeft me aangemoedigd om dit e-book te maken.
In tien hoofdstukken beschrijf ik hoe het zover is kunnen komen en wat we uit deze crisis kunnen leren. Het werd uiteindelijk een verhaal over hoop en transitie, overproductie, overconsumptie en de nood aan alternatieven. Een andere mode-industrie is mogelijk. Nu is het moment om op die nagel te blijven kloppen.
Ik breng het e-book uit in eigen beheer en heb het ook zelf vormgegeven. Noem het gerust een quarantaineproject. Vastzitten in de sneeuw in El Chaltén, een bergdorp aan het einde van de wereld, maakt me des te overtuigd dat ik wil blijven lezen, bijleren en schrijven over dit onderwerp. Die kennis deel ik graag met iedereen.
Het e-book is gratis te downloaden, maar elke donatie is meer dan welkom. Als je een factuur wenst van je betaling, dat kan: stuur dan een mailtje naar ontketening@gmail.com.
Of hier ooit een tweede e-book van komt, zal de toekomst uitwijzen. Een naam voor een mogelijke reeks heb ik alvast wel: e-books voor een eerlijke wereld.
Naïef en idealistisch, ik weet het, maar zo ben ik. Liever naïdealistisch (woord van het jaar, iemand?) dan puur pessimistisch. Liever blijven geloven in een betere textielindustrie, en bij uitbreiding een betere wereld, dan bij de pakken blijven zitten. Want zoals een van de mensen die ik interviewde het zei: kledingarbeiders geven óók niet op. ‘Als zij de moed niet laten zakken, mogen wij dat ook niet doen.’
En al zeker niet nu.
Ontroerend om te lezen hoe iemand naïdealistisch genoeg is om een stem te geven aan de helden van de textielindustrie die niet gehoord worden.