De geur van barbecuekruiden doet me watertanden. Als nieuwbakken vegetariër heb ik lange tijd gevreesd dat het moeilijk zou zijn om te passen voor gebarbecuede biefstuk of chipolata. Maar toen Herwig Verhovert van Hautekiet mij hiernaar vroeg op Radio 1, was ik er zeker van dat groenten op de barbecue (of zeg maar ‘barbecute’, zo’n klein schattig apparaat hebben we thuis) minstens even lekker zouden zijn.
Voor de verjaardag van een van mijn huisgenoten hielden we zo’n veggie barbecue. Geen fletse rauwe groenten die naast gemiddeld drie verschillende stukken vlees neergeploft worden, maar courgette, aubergine en portobellochampignons als hoofdgerecht. Vegan hotdogs en veggieburgers werden ook op de rooster gelegd, maar niets was lekkerder dan de verse groenten die ik daags voordien op de zondagsmarkt in Ledeberg ging halen.
Net als bij andere vegetarische gerechten was ook hier de boodschap om niet het vlees te willen ‘vervangen’.
Vlaamse kost gaat vaak uit van de premisse ‘vlees, groenten en aardappelen’. Varianten daarop wisselen de aardappelen in voor – bijvoorbeeld – rijst, noedels, pasta of quinoa. De saus die daarbij past, blijft uit – jawel – vlees of vis en groenten bestaan.
Mijn grootste ‘fout’ bij het koken als ‘flexitariër’ (je weet wel, die term die ik op mezelf kleefde toen ik spek in mijn omelet en zalm op toast nog niet kon laten) was mijn voorliefde voor – niet altijd even smakelijke en vaak erg calorierijke – veggieburgers uit de supermarkt. Die waren bovendien vaak verpakt in plastiek én karton, niet bepaald nuttig als je je voetafdruk wil verlagen door minder vlees te eten. Zo’n veggieburger verving dan mijn ‘vlees’ en verder kookte ik er groenten en couscous bij. Snel klaar, ideaal voor een drukbezette freelancer. Veggie op z’n Vlaams.
Door een maand volledig vegan te gaan, verplichtte ik mezelf om mijn eetpatroon compleet om te gooien. Niet enkel vlees, maar ook zuivel en eieren schrapte ik een maand lang van mijn bord. Dat bord zag er dus helemaal anders uit.
In het begin van januari/veganuary ging ik vaak uit eten of probeerde ik eens veggieburgers van een andere supermarkt (denk Bioplanet of Ayuno). Zo beloofde mijn veganistisch avontuur mij een flinke duit te kosten. Ook niet de bedoeling. Naarmate de maand vorderde, dacht ik anders na over koken. Al dan niet dure vleesvervangers werden een bijgedachte. Vanaf dat moment vormen groenten en noten de basis van mijn – vaak nog steeds snel klaar te maken – gerechten.
Nu ik niet meer enkel veganistisch, maar vaak gewoon vegetarisch kook, probeer ik die gedachtengang ietwat door te trekken naar zuivel en eieren. Kaas eet ik dus nog steeds, maar niet vaak als basis van een warme maaltijd. De kaas die ik in huis haal, koop ik op de Lousbergmarkt van Het Hinkelspel. Meestal ga ik voor geitenkaas. Door bewust te kiezen voor ambachtelijke kaas met een lagere voetafdruk, probeer ik ecologisch verantwoord te eten zonder volledig vegan te gaan. Koemelk koop ik hoe dan ook niet meer: sojamelk (of varianten hierop) is even lekker en zelfs makkelijker om mee te koken. Eieren eet ik thuis enkel als ik ze krijg van vrienden en buren die zelf kippen houden.
Op restaurant doe ik niet moeilijk. Wel merk ik dat mijn vegetarisch (met lichte voorkeur voor veganistisch) dieet het makkelijker maakt om te kiezen op restaurant: minder opties die allemaal vaak erg lekker lijken, maakt de eeuwige twijfelaar in mij best gelukkig.
De afweging tussen omnivoor, vegetariër of veganist is voor iedereen die daarvoor openstaat een persoonlijke zoektocht. Ik voel me goed met mijn keuzes. Vooralsnog mis ik geen biefstuk op de barbecue. In de toekomst zweer ik misschien zelfs de kaas van Het Hinkelspel en de eieren van de kipjes van Hendrikje en Marion volledig af. Op dit moment ben ik blij met wat ik eet en weet ik tenminste beter waarom ik andere dingen juist niet eet.
Herbeluister mijn goed voornemen op Hautekiet:
Donderdag 1 juni, vanaf 49’45”: