Duurzaam voor een prikje is niet zo schattig als het lijkt. Tijdens het afgelopen coronajaar leerde ik hoezeer de tweedehandsindustrie big business is. Daar stel ik mij vragen bij, die HERW!N (de koepelorganisatie voor o.a. De Kringwinkels) wou publiceren.

Anno 2021 heeft tweedehands kleding bij consumenten een ronduit schattig imago. Duurzaam voor een prikje. One (wo)man’s trash is another (wo)man’s treasure. Lange rijen vormen zich aan tweedehandswinkels, van de hippe winkels waar je kan shoppen per kilo tot de eurodeals bij de alomtegenwoordige Litouwse keten Think Twice. Twee keer nadenken? Dat hoeft niet. Tweedehands is duurzaam en betaalbaar. Noch voor je geweten, noch voor je portefeuille moet je het laten.

Bij het herlezen van dit opiniestuk verslik ik mij opnieuw, deze keer niet in mijn thee, maar in (het laatste deel van) de laatste zin van de vorige alinea. Volgens mij heb ik eerder al éxact dezelfde redenering neergetypt over het businessmodel van fastfashion. Is het zover gekomen? Gebruiken we ons duurzaam aankoopgedrag als excuus om, jawel, volkomen onduurzaam aan te kopen?

Lees het volledige opiniestuk via: https://www.herwin.be/nieuws/tweedehands-big-business