Wat als niet de data van burgers, maar data van bedrijven openbaar zouden worden? Een blik achter de schermen bij de textielsector leert hoezeer transparantie een positieve impact kan hebben. ‘Het moet wel. Het is de enige manier om een eerlijke toeleveringsketen te krijgen.’
Fibercoins: daarmee wil techondernemer Amit Gautam, oprichter van TextileGenesis, de kledingindustrie democratiseren. De bedoeling van zijn technologie is om een kledingstuk te traceren doorheen de volledige textielketen, van stof tot winkelrek. ‘Niet door middel van een blaadje papier, maar volledig digitaal’, licht Gautam toe op een van de vele webinars waarvoor hij dit voorjaar gevraagd werd.
Gautams technologie is duidelijk in trek. Zijn TextileGenesis won de H&M Global Change Award in 2020 en ging in zee met bedrijven zoals de Oostenrijkse stoffenfabrikant Lenzing en het Duitse fairfashionmerk ArmedAngels, dat ook in ons land verkocht wordt. Met dat laatste bedrijf deed Gautam het afgelopen anderhalf jaar een proefproject.
‘Heel spannend’, vond Lavinia Muth, corporate social responsibility-manager van ArmedAngels. ‘Wij gaan er prat op dat wij onze toeleveringsketen door en door kennen, maar uiteindelijk weet je nooit honderd procent zeker wat je gaat aantreffen.’
Transparantie is een heikel punt in de textielketen. ‘Herinner je de instorting van dat fabrieksgebouw in Bangladesh, Rana Plaza, acht jaar geleden?’, vraagt Sara Ceustermans, coördinator van Schone Kleren Campagne. Bij die ramp lieten 1138 kledingarbeiders het leven. ‘Sommige betrokken merken hielden maandenlang vol dat ze er niks mee te maken hadden. Vrijwilligers moesten de labels van die merken zoeken tussen het puin voor zij ter verantwoording geroepen konden worden.’
Bedrijven zijn doorgaans erg gesteld op hun privacy. Ze vinden het gevoelig ten opzichte van de concurrentie om bepaalde data vrij te geven.
Techneut Gautam ziet echter vooral voordelen. ‘Bij een transparante textielketen ben je tenminste honderd procent zeker dat je de juiste stof vasthebt en vermijd je fraude.’ In het verleden is al gesjoemeld met biokatoen in India, geeft Gautam als frappant voorbeeld: ‘Katoenboeren konden er onterecht de meerprijs voor biokatoen opstrijken. Dat risico loop je niet met digitale oplossingen.’
Klinkt te mooi om waar te zijn? Dat vroeg ik mij dus ook af. Wat bleek: kleine actoren dreigen juist uit de boot te vallen door de digitalisering. En kosten blockchain en co geen tonnen energie? Daarom schreef ik er deze analyse over voor het lentenummer van MO* Magazine. Het verscheen ook online via: https://www.mo.be/analyse/een-digitale-dresscode-voor-kledingmerken