1138. Zo veel mensenlevens heeft het gekost voordat de uitbuiting in de textielsector de internationale aandacht kreeg die nodig was om een ware moderevolutie te ontketenen. Zo lijkt het alleszins. Waar pioniersmerken al 25 jaar de weg plaveien naar meer eerlijke mode in onze winkelrekken, zijn er dus honderden doden nodig geweest eer veel consumenten doorhadden dat wat zij in hun kast hebben hangen, misschien wel tot de dood had geleid – of op zijn minst had kunnen leiden – van een ander.
Ook de grote merken trokken zich nooit aan van de werkomstandigheden waarin ‘hun’ textielarbeidsters dag in dag uit zich in het zweet werkten. Merken verstoppen zich achter onderaannemers, die op hun beurt op zoek gaan naar nog andere tussenpersonen die vervolgens op zoek gaan naar de meest voordelige fabrieken. Zo wordt een vicieuze cirkel gecreëerd qua gebrek aan verantwoordelijkheid. Als grote merken dus zeggen dat ze niet weten waar hun kledij gemaakt wordt, liegen ze dus allicht niet – maar in feite zouden ze dat verdomd goed moeten weten.
Is het immers niet aan hen, met hun miljoenen winst marge, om ervoor te zorgen dat elke werknemer in zo’n gigantisch productieproces een graantje kan meepikken van het succes van een goed verkopend modemerk? Of is het aan onze politici, aan de mensen aan wie wij onze stem toevertrouwden, om erop te hameren dat niet enkel de mensenrechten van onze landgenoten in acht genomen worden, maar die van iedereen ter wereld? Aan de VN, en dan meer specifiek de Internationale Arbeidsorganisatie, om ervoor te zorgen dat iedereen ter wereld dezelfde arbeidsrechten zou moeten kunnen genieten? De internationale en lokale vakbondsorganisaties om te protesteren als dat niet gebeurt? Of is het werkelijk aan ons, kritische consumenten waarmee deze zaal gevuld is, om het goede voorbeeld te geven? En hoe kunnen we dat goede voorbeeld dan concreet geven? Door te weigeren om kleding aan dumpingprijzen in te slaan? Door iedereen die met acht Primarkzakken door de winkelstraten slentert erop te wijzen dat ze fout bezig zijn? Door elke winkeljuffrouw de vraag te stellen waar de kleren in de rekken vandaan komen? Door onze kasten uit te kuisen en een hele nieuwe garderobe aan fair fashion aan te schaffen? Of door juist niet meer kleren aan te kopen dan je effectief nodig hebt?
Kritisch consumeren in een steeds meer gehaaste wereld waar fast fashion en andere vormen van materialisme hoogtij vieren, men zou voor minder al niet meer weten wat te antwoorden op al die vragen.
http://www.deroma.be/Kalender/Voorstelling/tabid/190/ArticleId/1118/Zuidcafe.aspx
11.11.11 Zuidcafé – De Roma, Antwerpen – Inleiding debat ‘Fast fashion? Fair fashion!’
Contacteer mij vrijblijvend om deel te nemen aan debatten over duurzaamheid als moderator, inleider of participant: https://ontketening.wordpress.com/contact/
Ander debat (als participant):
23 april 2016 – Amnesty International – Oh Mechelen – Debat ‘Who made my clothes?’