Als Britse ondernemer en modeontwerper Safia Minney haar boekje opendoet over eerlijke kledij, is er geen houden aan. Ze is guitig, onstuimig en vol ideeën. Als een van de eersten in de modewereld nam ze fair trade op in haar businessmodel, People Tree. Een gesprek over trage mode en schone kleren.
Extreem goedkope kleren en voortdurend nieuwe mode in onze winkels zijn alleen mogelijk door extreme uitbuiting in het Zuiden.
Safia Minney van People Tree gelooft dat het anders kan door de kledingproductie op het platteland en onder betere voorwaarden te organiseren. ‘Fair trade moet samen met Slow fashion.’
‘Fair trade productie is geen voor de hand liggende weg om in te slaan. Maar als een klein merk als People Tree het kan, dan hebben grote merken geen excuus meer om lonen uit te betalen die soms nog geen kwart beslaan van de noodzakelijke uitgaven om te overleven’, aldus de Safia Minney.
Om met de deur in huis te vallen: hoeveel betaalt People Tree zijn arbeiders dan?
Safia Minney: Tot het moment dat het minimumloon opgetrokken werd in Bangladesh, in 2014, werden onze werknemers meer dan 50 procent meer uitbetaald dan de schamele 3000 taka (35 euro) per maand die vroeger de norm was.
Onze weddes liggen dus op hetzelfde niveau van het minimumloon dat nu in de hoofdstad Dhaka uitbetaald wordt, 5300 taka, oftewel 63 euro.
Volgens de Schone Klerencampagne is 63 euro helemaal niet leefbaar voor Bengalese textielarbeiders. Ze pleiten voor 326 euro.
Safia Minney: Er is een wezenlijk verschil met wat de arbeiders daar aan overhouden. Een salaris van 63 euro in Dhaka is inderdaad niet leefbaar. Onze fair trade ateliers zijn echter gesitueerd op het platteland, in erg afgelegen regio’s.
(…)
Is de keuze voor het platteland dan vooral financieel?
Safia Minney: De belangrijkste reden waarom People Tree niet focust op Dhaka, maar bewust kiest voor kleine dorpjes, heeft te maken met het sociale vangnet dat vrouwen op het platteland hebben.
Textielarbeidsters hebben simpelweg een betere levenskwaliteit als ze dichtbij hun familie kunnen zijn. De afgelopen 20 jaar hebben vrouwen mij zo vaak gezegd dat ze nooit uit hun dorp zouden weggegaan zijn mocht er werkgelegenheid zijn.
In de stad zijn ze te ver verwijderd van hun wortels om zich ondersteund te voelen. We willen dus een alternatief creëren voor het leven in de sloppenwijk.
Meer lezen over wat dat alternatief voor het leven in de sloppenwijk juist inhoudt en wat zij als leading lady van een pioniersmerk en wij als consument kunnen doen? Context bij quotes als “Ik kan geen begrip opbrengen voor succesvolle vrouwen die de middelen hebben om zich eerlijke kleren aan te schaffen, maar haast trots lijken als ze een T-shirt voor 3 euro op de kop kunnen tikken”?
http://www.mo.be/interview/slow-fashion-maakt-een-einde-aan-textielslavernij
© MO* Magazine
Met Safia Minney op de Fair Fashion Talk in de Vooruit, Gent, 8 maart 2016.
Met Safia Minney in The Mad Rush, sweatshop in de drukste winkelstraat van Amsterdam, 13 mei 2016.