De keerzijde van koopjes jagen. Soldenschranspartij? Mais non. Fair trade shopping? Mais oui!
Iedereen weet het, niemand geeft het toe. De solden is de periode waarin je dat ene kleedje/truitje/broek/rok* (*schrappen wat niet past) plots mooi vindt. Omdat het zó goedkoop staat. Terwijl je het kledingstuk in kwestie anders nooit een tweede blik gegund had.
Met een uitpuilende kleerkast tot gevolg.
Ook ik heb skeletten liggen in de achterste krochten van mijn garderobe. Spontaan denk ik aan twee T-shirts die ik respectievelijk een tweetal en vijftal jaar geleden kocht. Het ene bij Springfield, het andere bij Vero Moda – twee merken die ik, samen met Mango, tot mijn favoriete fast fashion brands reken(de). Het ene acht euro, het andere nog geen vijf. Allebei rood van kleur, alleen bijlange niet hetzelfde rood als mijn jas of lippenstift. Bleek zie ik er uit, misschien zelfs lelijk, als ik die kleurschakeringen draag. Vijftig tinten rood, waarvan er twee schakeringen mij niet staan, maar ik werd kleurenblind door de kostprijs.
Het allergoedkoopste T-shirt bracht ik eind november naar The Empty Shop in het Gentse Backstay Hostel. Het al bijna even (belachelijk) goedkope tweede shirt ligt klaar om naar de tweede editie van het concept te brengen in maart, tijdens het festival Belmundo.
Al geef ik toe, ook ik heb soms mijn slag geslagen tijdens de solden- of sperperiode. Een koopje dat me zal bijblijven, en dus voor geen geld ter wereld richting eender welke Empty Shop verhuist, was een paarse crop top van Forever 21 – nochtans ook allesbehalve een fairtrade keten. Amper twee euro kostte het T-shirtje mij. Dat gaf ik er graag aan uit, want op het shirt staat in drukletters de boodschap dat ik alles aankan. Trots heb ik het gedragen tijdens mijn stage bij MO* Magazine. Ik kon alle artikels aan. Ook die over de textielketen.
Het laatste wat ik met dit opiniestuk beoog, is consumenten aan te zetten hun volledige kleerkast uit te mesten. We hebben allemaal miskopen, die we beter naar de Kringwinkel zouden brengen, maar ook guilty fashion pleasures (zoals deze) die we blijven dragen, jaar na jaar, en waar we uiteindelijk – tot de kledingstukken al dan niet razendsnel versleten zijn – echt lang mee verder kunnen.
Ik draag ook nog steeds de winterjas die ik in Londen in de Primark kocht. En ga me daar niet nu plots over schamen.
Een nieuwe jas kopen, “uit ethisch principe”, is niet duurzaam. Wel duur.
Wat we wel kunnen doen, is onze nieuwe aankopen verantwoorden. Door ons bij nieuwe stuks tot fair fashion en tweedehandskledij te beperken, verduurzamen we de industrie.
Dat voornemen maakte ik mij vorig jaar in talloze blogs voor Gent Fair Trade. In die blogs heb ik meermaals moeten bekennen dat ik gezondigd had. Tijdens citytrips naar Londen en New York kon ik het een paar keer niet laten. Ook kocht ik een T-shirt in een boetiek die grotendeels fairtrade inslaat, behalve dat ene merk in kwestie.
Moet ik nu teleurgesteld zijn? Nee. Toch zeker niet meer teleurgesteld dan over die ene mini-bounty die ik al geheel per ongeluk tijdens veganuary at. Sorry daarvoor, trouwens.
Moet ik mij een nieuw voornemen aanmeten? Mais oui. Ik kan dat, enkel fair en ecologisch shoppen, en ik ga het bewijzen ook.
Eerste wapenfeit: de warme truien die ik in mijn kleerkast miste. Dankjewel daarvoor, solden.
Eentje kocht ik er bij Juttu, een winkel die zeker niet volledig fairtrade is, maar wel het merk Armedangels onder de arm nam. 30 procent korting, 55 procent biowol, 45 procent biokatoen, 100 (of toch zeker 99) procent eerlijk dankzij hun Fairtrade International-label en hun lidmaatschap bij Fair Wear Foundation.
De andere kocht ik bij Mais Oui, een recente Brugse boetiek van de zussen Emmanuelle en Charlotte. Ook hun collectie is – net als het Gentse Mieke – niet voor de volle 100 procent fair, maar op de goede weg om dat op termijn te worden. Bij hen kocht ik een hippe sweater voor elk seizoen van Beest, een Antwerps (en dus erg lokaal) merk dat voor 85 procent werkt met biokatoen. (En voor 0 procent korting. Nog zo’n soldenkwaaltje.)
‘Wanderlust’, staat er op die trui te lezen. Een woord dat me net zo goed ligt als de Forever 21-boodschap dat ik alles aankan. Wedden dat ik deze trui minstens even lang zal koesteren?
