In Bangladesh, waar kledingarbeidsters moeten rondkomen met 53 euro per maand, lopen momenteel onderhandelingen over hogere minimumlonen. ‘Verandering is nodig, maar helaas niet genoeg’, vreest vakbondsactiviste Kalpona Akter. Een openhartig gesprek met een kinderarbeidster die zich opwerkte tot kritische en gedreven stem in de sector.
‘Ik kan geen nieuwe Rana Plaza meer aan. Het idee dat ik in de sector werk en niet genoeg heb gedaan, ik ben daaraan kapotgegaan. Nooit meer.’
Kalpona Akter is zichtbaar geëmotioneerd als we haar spreken over hoe de kledingindustrie vijf jaar geleden opgeschrikt werd door de instorting van het fabriekscomplex, met 1138 doden en 2500 gewonden tot gevolg.
Akter is oprichtster van BCWS, het Bangladesh Centre for Worker Solidarity. Die organisatie, vergelijkbaar met het Belgische Wereldsolidariteit, wil arbeiders beschermen en tegelijk informeren over hun rechten. Daarmee won Akter anderhalf jaar geleden de Alison des Forges Mensenrechtenprijs voor buitengewoon activisme van Human Rights Watch.
Dat Akter zich specifiek voor deze sector inzet, is geen toeval. De intussen 41-jarige vrouw begon haar carrière op dezelfde manier als de arbeiders die ze probeert te emanciperen: met een schaar in de hand.
© Apache
Foto’s © Lieve Blancquaert/Wereldsolidariteit
Meer lezen?
https://www.apache.be/2018/04/04/loonsverhoging-helpt-bengalese-textielarbeiders-niet-vooruit/
https://www.apache.be/dossier/vijf-jaar-na-rana-plaza/
Lees ook:
Arbeiders betalen de prijs voor renovaties na Rana Plaza
Zwaarste slachtoffers van Rana Plaza krijgen minste medische compensatie